Nowa pasja ;)

Wczoraj i we wt patrząc na moje dzieciaki przeszło mi przez myśl, że gdy ja byłam w ich wieku... Ciekawe to musiało być połączenie dziecka, które musi być dorosłe nagle. Moja Ania, córeczka, ma 9 lat. Jest malutka, drobniutka ale zadziorna i lubiąca się bić. I zobaczyłam siebie rok od niej starszą, ale inną niż te moje słoneczka. Nie tak beztroską jak one. Zmuszoną do bycia poważną. Wyrwaną ze świata dzieci.

19 stopni, piękne słoneczko i Warszawa... taka może być cała zima ;)

Stare Miasto w Warszawie wygląda przeuroczo w blasku wchodzącego słońca...,początkowo czerwonego a później tego ostrego żółtego, ostro atakującego oczy z samego rana. Pociągi sunące przez miasto, pełne ludzi śpieszących się do pracy. Życie które zaczyna się wraz ze wchodem słońca a nieraz wcześniej, anonimowość i pośpiech. I ten dom, 40 km od Stolicy. Pełen ciepła i radości i życia. Z dwoma psami, niezwykłymi, uwielbiającymi gdy się ktoś z nimi bawi i wyrażającymi przywiązanie i sympatię w przedziwny sposób. Odskocznia od rzeczywistości, miejsce gdzie czuję że żyję i chce tam wracać.

Mamma mia...

Przychodzi taki czas kiedy robienie inteligentnej miny słuchając wykładowcy, mówiącego w obcym języku nie wystarcza. Taki czas nadszedł. Przez pierwszy tydzień studiów każdy z nas nauczył się specyficznego sposobu patrzenia i nabrał odpowiedniego wyrazu twarzy, tak że każdy wykładowca czuł,że go rozumiemy. Na egzaminie człowiek 'wypluwał' z siebie całą zawartość notatek(skrypt był za długi), tworzył proste zdania, które sam rozumiał i starał się tak manipulować wykładowcą, aby ten nie zadał zbyt trudnego, niezrozumiałego pytania.
Ale czasy się zmieniają. Teraz do inteligentnej miny trzeba dodać rozumienie a także odpowiadanie. I to co najtrudniejsze,rozumienie książek popularnonaukowych w obcym języku...,czyli czas napisać licencjat po włosku ;)